News detail

Aux côtés de Charlotte Devos, Sofie Gierts, Barbara Nelen, Anouk Raes ou plus récemment Ambre Ballenghien, entre autres, Jill Boon a été l’une des stars du hockey des années 2000, des années qui ont bouleversé le hockey belge. Elle a même réussi à obtenir un statut particulier, presque une icône dans le milieu du hockey. Une des joueuses les plus populaires avec énormément de supporters et d’enfants qui viennent l’encourager et reçoivent en retour des marques de sympathies. Mais pas seulement. Car au-delà de ses talents de hockeyeuse (première joueuse belge à inscrire un but lors des Jeux Olympiques, première joueuse pro du championnat belge, buteuse hors-pair), Jill est également une citoyenne engagée, entrepreneuse, qui veut faire bouger les lignes.

Jill Boon découvre le hockey au White Star. Une autre époque. Elle a joué avec Vincent Vanasch quand les équipes étaient encore mixtes. Adolescente, elle a joué aux côtés de sa maman et sa tante. Elle garde un bon souvenir de ces moments : « Le hockey mixte a forgé mon caractère car il fallait s’affirmer. C’est dommage que les filles et les garçons ne jouent plus ensemble, même dans les catégories de jeunes. Il en va de même lorsque j'ai joué avec ma maman et ma tante. La mixité, la différence de génération est un plus, c’est enrichissant et permet d’être mature. » En 2003, elle traverse Bruxelles pour déposer son stick au Wellington durant 11 saisons, gagnant le titre de championne de Belgique en 2011. Elle se lancera ensuite dans une belle aventure aux Pays-Bas, La Mecque du hockey à Oranje Zwart lors de la saison 2013-2014. Elle y restera 4 saisons, jusqu’en 2017 pour revenir au Wellington. Elle ne restera qu’une saison. « En revenant au Wellington, je souhaitais y terminer ma carrière, mais suite à des divergences de vues, j’ai fait le choix de rejoindre le Racing». Elle ne sera pas la seule à rejoindre le club du Vivier d’Oie puisqu’ Anouk Raes notamment l’y accompagnera au sein d’une équipe très jeune. La greffe prend directement, le club se qualifie pour les Play-Offs dès la première année. Depuis, le club ucclois tente, en compagnie du Watducks, du Dragons ou du Brax, de mettre fin à la suprématie de La Gantoise sur le hockey féminin. Un titre auquel Jill Boon croit fortement. « Il ne faudra pas perdre de points bêtement et terminer dans le top 4 et ensuite viser le titre. La grande différence entre le Racing et Gand, c’est qu’elles sont avancées de quelques années. Les Gantoises ont aussi eu un noyau avec des jeunes qui dorénavant sont les cadres de l’équipe». Elle excelle également dans la pratique du hockey en salle. Elle a surtout connu un long chapitre avec les Red Panthers, fait de joies et de déceptions, parfois immenses. Elle sera de la partie lors des Jeux Olympiques de Londres et y inscrira le premier but de l’histoire du hockey féminin belge dans cette compétition dans une équipe entraînée à l’époque par Pascal Kina. La médaille d’argent obtenue lors de l’Euro 2017 fait également partie des bons souvenirs. A l’inverse, les éliminations pour les JO de 2016 et 2020 furent difficiles à digérer. Malgré un palmarès impressionnant, Jill Boon n’a jamais remporté de stick d’or, malgré plusieurs nominations. Une anomalie dont Jill ne se plaint pas. « Je n’ai pas de frustration, j’ai toujours préféré les titres en équipe que les récompenses individuelles.

Là où d’autres auraient pu prendre la grosse tête, Jill a toujours su rester simple et enthousiaste pour communiquer sa passion pour ce sport, notamment aux jeunes lors d’entrainement. Elle est fière de sa carrière. « Le hockey m’a énormément apporté. Je ne ressens aucune lassitude car je m’amuse et je conserve cet esprit de compétition. Pour l’instant, le corps suit bien, j’ai toujours l’envie de m’entraîner et de partager des moments en compagnie d’autres. J’y ai consacré beaucoup de temps et au fil du temps, j’ai l’impression que mon rôle a évolué. Désormais, j’essaie de partager mon expérience aux plus jeunes. Il faut que quelqu’un ouvre la voie pour que d’autres la suivent ensuite. J’organise les « Jill Boon hockey camp », des stages pour jeunes filles. Des stages d’une semaine où le temps est arrêté, avec une ambiance très paisible. Les jeunes filles peuvent se montrer, en dehors de la pression des garçons. C’est très bénéfique pour elles. » En dehors du hockey, Jill a fondé une activité remarquable, Sport2BE. Elle explique ce qui l’a poussé à lancer ce projet. « J’ai eu la chance de faire du hockey mon métier. Pour d’autres, il faut travailler ou étudier. Le domaine social m’a toujours intéressé. L’idée de Sport2be est de créer une intégration socio-professionnel via le sport, des moments de partage entre des jeunes bruxellois ou d’ailleurs via des cours de sport (football, basket, street football, danse, boxe). Cela concerne 850 enfants et 12 terrains de sport, encadrés par des éducateurs. A 16 ans, ces jeunes sont dirigés vers Job2be pour les sensibiliser au monde du travail et de l’emploi. Jill, c’est aussi un grand cœur, comme elle l’a montré durant la période du Covid, quand, avec une amie, elle a distribué des colis alimentaires vers ceux qui ne pouvaient s’alimenter. Elles ont ainsi distribué trois tonnes et demi de nourriture via 4 associations. Jill Boon est définitivement une sportive au cœur d’or.

- - -

Jill Boon, een geëngageerd kampioene.

Naast onder meer Charlotte Devos, Sofie Gierts, Barbara Nelen, Anouk Raes of meer recent Ambre Ballenghien was Jill Boon een van de hockeysterren van de jaren 2000. Dat waren ook die jaren die het Belgische hockey op zijn kop zetten. Bovendien heeft ze een speciale status weten te bereiken en is ze haast een icoon in de hockeywereld. Een van de populairste speelsters, met veel supporters en kinderen die haar komen aanmoedigen en in ruil daarvoor sympathie krijgen. Maar dat niet alleen. Want naast haar talenten als hockeyster (eerste Belgische speelster die een doelpunt maakte op de Olympische Spelen, eerste professionele speelster in het Belgisch kampioenschap en uitstekende spits) is Jill ook een geëngageerd burger, een onderneemster, die iets teweeg wil brengen.

Jill Boon ontdekte hockey bij White Star. Dat was een ander tijdperk. Ze heeft er gespeeld met Vincent Vanasch, toen de teams nog gemengd waren. Als tiener speelde ze samen met haar moeder en tante. Ze heeft goede herinneringen aan die tijd: "Mixed hockey heeft mijn karakter gevormd omdat ik me moest laten gelden. Het is jammer dat meisjes en jongens niet meer samen spelen, zelfs niet in de jeugdcategorieën. Zo was het ook toen ik met mijn mama en mijn tante speelde. Die mix en het verschil in generatie zijn een pluspunt, het is verrijkend en maakt je volwassen." In 2003 trekt ze naar Brussel om 11 seizoenen lang de kleuren van Wellington te verdedigen en in 2011 wordt ze er Belgisch kampioen. Daarna begint ze aan een groot avontuur in Nederland, het mekka van het hockey bij Oranje Zwart tijdens het seizoen 2013-2014. Ze bleef er 4 seizoenen, tot ze in 2017 terugkeerde naar Wellington, waar ze slechts één seizoen bleef. "Ik ben naar Wellington teruggekeerd om er mijn carrière af te maken, maar door meningsverschillen heb ik de keuze gemaakt om het team van Racing te vervoegen." Zij is niet de enige die de club van Diesdelle komt versterken: samen met Anouk Raes komen ze er terecht bij een zeer jong team. Het klikt meteen en de club kwalificeert zich voor de play-offs in het eerste jaar. Sindsdien probeert de club uit Ukkel samen met Watducks, Dragons en Braxgata een einde te maken aan de heerschappij van Gantoise in het vrouwenhockey. Een titel waar Jill Boon sterk in gelooft. "We moeten niet dom punten verliezen en in de top vier eindigen en dan mikken op de titel. Het grote verschil tussen Racing en Gantoise is dat zij een paar jaar op ons voorliggen. De Gantoises hebben ook een kern van jonge speelsters die nu de leiders van de ploeg zijn." Jill Boon blinkt ook uit in het zaalhockey. Ze heeft een lang hoofdstuk achter de rug bij de Red Panthers, vol vreugde en (soms enorme) teleurstellingen. Zij nam deel aan de Olympische Spelen van Londen en scoorde in deze competitie het eerste doelpunt in de geschiedenis van het Belgische vrouwenhockey in een team dat destijds werd gecoacht door Pascal Kina. Ook de zilveren medaille behaald op Euro 2017 behoort tot de goede herinneringen. Anderzijds waren de uitschakelingen voor de Olympische Spelen van 2016 en 2020 moeilijk te verteren. Jill Boon heeft ondanks een indrukwekkende palmares nooit een gouden stick gewonnen, ondanks verschillende nominaties. Een abnormaliteit waar Jill niet over klaagt. "Ik ben niet gefrustreerd, ik heb altijd de voorkeur gegeven aan teamtitels boven individuele prijzen.

Waar het anderen misschien naar het hoofd zou zijn gestegen, is Jill altijd simpel en enthousiast gebleven en wil ze vooral haar passie voor de sport overbrengen, met name aan jongeren tijdens de training. Ze is trots op haar carrière. "Hockey heeft me veel gegeven. Ik voel geen moeheid omdat ik plezier heb en die competitiedrang behoud. Op dit moment gaat het ook fysiek goed, ik wil nog steeds trainen en momenten delen met anderen. Ik heb hier veel tijd aan besteed en ik heb het gevoel dat mijn rol in de loop der tijd is geëvolueerd. Nu probeer ik mijn ervaring te delen met de jeugd. Iemand moet de weg wijzen zodat anderen kunnen volgen. Ik organiseer de "Jill Boon hockeykampen", hockeystages voor jonge meisjes. Stages van een week waar de tijd stilstaat, in een zeer rustige sfeer. De meisjes kunnen zich laten zien, zonder de druk van de jongens. Dat heeft een enorm positieve impact op hen." Buiten hockey heeft Jill een opmerkelijk project opgericht, Sport2BE. Ze legt uit wat haar ertoe aanzette om dit project te starten: "Ik heb het geluk gehad dat ik van hockey mijn beroep heb kunnen maken. Anderen moeten werken of studeren. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in het sociale werkveld. Het idee van Sport2be is socio-professionele integratie te creëren door middel van sport, momenten van uitwisseling tussen jongeren uit Brussel of elders door middel van sportactiviteiten (voetbal, basketbal, straatvoetbal, dans, boksen). Het gaat om 850 kinderen en 12 sportvelden, onder toezicht van opvoeders. Op 16-jarige leeftijd worden deze jongeren doorverwezen naar Job2be om hen bewust te maken van de arbeidswereld. Jill heeft ook een groot hart, zoals ze liet zien tijdens de Covid-periode, toen ze samen met een vriendin voedselpakketten uitdeelde aan mensen die niet aan voedsel konden geraken. Via vier verenigingen hebben ze drieënhalve ton voedsel uitgedeeld. Jill Boon is absoluut een sportvrouw met een hart van goud.