News detail

Juna Beckers, de la maîtrise et de la résilience

Après une carrière mémorable, Jonathan Beckers a lui aussi décidé de mettre un terme à sa vie de hockeyeur de haut niveau. C’est l’histoire d’un joueur résilient, discret et déterminé, qui, grâce à son tempérament de gagnant, son abnégation et son intelligence de jeu, a construit une trajectoire admirable. Un joueur respecté de tous, reconnu pour sa correction exemplaire, son calme olympien et son engagement sans faille sur le terrain comme en dehors. Jonathan Beckers, c’est un gentleman du hockey belge, dans la plus belle acception du terme.
Formé au Royal Racing Club de Bruxelles, c’est là, à Uccle, que Jonathan, Juna, fait ses débuts en Division d’Honneur. Il y évoluera trois saisons, imposant très tôt son style sobre, mais efficace. Longiligne défenseur, à l’aise aussi bien dans l’axe que sur les flancs, il impressionne par sa lecture du jeu et son autorité naturelle.

Repéré par le Léopold, autre institution uccloise, il y est transféré et portera les couleurs des léonins pendant sept saisons. Au Léo, Beckers s’épanouit pleinement. Il participe à plusieurs campagnes d’EHL,joue le haut du classement et s’impose comme un véritable pilier de la défense. En parallèle, il s’offre une expérience à l’étranger en rejoignant Beeston, club anglais pour une demi-saison. Une parenthèse qui lui permet de confronter son hockey à une autre culture et d’enrichir encore sa vision du jeu.

En 2016, à la naissance de son fils et dans le cadre d’une réorientation professionnelle, Jonathan décide de faire une pause dans sa carrière au plus haut niveau. Il range le stick – temporairement – et retrouve le plaisir du jeu au sein du Racing 3, en Nationale 2, aux côtés de ses amis de toujours. Mais l’appel de la compétition est trop fort. Dès la saison suivante, il revient en Division d’Honneur, rejoignant le Pingouin de Nivelles, fraîchement promu. Il y effectue une saison solide, apportant son expérience et sa rigueur à un groupe jeune et ambitieux. À l’issue de cette année, c’est à Woluwé qu’il pose ses valises, en signant à l’Orée. Le club bruxellois, alors en quête de stabilité défensive, mise sur son profil mature et fiable. Jonathan y restera cinq saisons, devenant un cadre respecté dans une équipe en construction.

À l’été 2023, il revient là où tout a commencé, au Racing, pour une dernière saison en Division d’Honneur. Mais la saison prend une tournure dramatique en septembre 2024. Lors d’un match contre le Waterloo Ducks, Jonathan est victime d’un grave accident : sur un penalty corner, un sleep tiré par Domene, dévié involontairement, le frappe en plein visage. La gravité de la blessure soulève une vague d’émotion dans le monde du hockey belge.
Avec une résilience incroyable, il entame une longue rééducation. Il revient à la compétition en fin de saison 2025, disputant quelques matchs avec son club formateur.

Jonathan Beckers a également porté à plusieurs reprises le maillot des Red Lions dans les noyaux élargis.

Jill Boon, une pionnière tire sa révérence

L’arrêt le plus impactant hommes et femmes confondus semble être celui de Jill Boon. Elle aura probablement été la star du championnat durant des années, avec des statistiques exceptionnelles devant le but. Plus que quiconque dans le hockey féminin, Jill a incarné le statut de star qu’elle doit à ses nombreux buts inscrits, son talent hors pair, son fighting spirit et son envie de gagner. Elle vient d’une famille de hockeyeurs : sa maman et sa grand-mère ont été internationales. Son oncle Marc Coudron a marqué toute une génération avec 365 sélections pour la Belgique, et son frère Tom continue d’affoler le marquoir au Léo et en équipe nationale.

Après 25 saisons au plus haut niveau, Jill Boon met fin à une carrière exceptionnelle. L’attaquante bruxelloise laisse derrière elle une empreinte indélébile dans l’histoire du hockey belge, marquée par la longévité, l’excellence et l’engagement.

Formée au White Star, où elle découvre le hockey dès son plus jeune âge, Jill rejoint ensuite le Wellington, un club avec lequel elle connaîtra ses premiers grands succès. Entre 2008 et 2014, elle contribue à hisser le club ucclois au sommet du hockey féminin belge, devenant notamment championne de Belgique.

Pionnière dans l’âme, elle est aussi l’une des premières joueuses belges à franchir la frontière pour évoluer dans le prestigieux championnat néerlandais, à Oranje Zwart (Eindhoven). Pendant quatre saisons, elle y côtoie l’élite mondiale du hockey féminin, notamment de jeunes talents comme Ireen van den Assem ou Yibbi Jansen. Une expérience formatrice qui façonnera encore davantage son profil de joueuse complète, physique, technique et tactique.

En 2018, Jill revient en Belgique et signe au Racing, un club alors en pleine reconstruction. Elle y restera jusqu’à la fin de sa carrière, devenant capitaine et guide naturel d’un groupe ambitieux. Son impact dépasse les statistiques : leadership, exigence et esprit collectif sont ses marques de fabrique. En parallèle, elle multiplie les saisons pleines, continuant d’affoler les compteurs de buts malgré les années qui passent.

Sa longévité est exceptionnelle : 25 saisons au plus haut niveau, ce qui en fait l’une des joueuses les plus constantes de sa génération – à l’image d’Anouk Raes, autre figure majeure du hockey féminin belge. Comme cette dernière, Jill a aussi connu l’époque des équipes mixtes dans les catégories jeunes, évoluant avec les garçons jusqu’à l’âge de 15 ans, un contexte qui a forgé son caractère.

Sur la scène internationale, Jill Boon a tout simplement été l’une des figures emblématiques des Red Panthers. Sélectionnée pour la première fois en 2007, elle disputera 237 matchs sous le maillot national, un chiffre impressionnant. Elle participera aux Jeux olympiques de Londres en 2012, où elle inscrit le tout premier but de l’histoire de la Belgique dans un tournoi olympique féminin, contre la Chine.

Mais son plus grand fait d’armes collectif restera sans doute la médaille d’argent conquise à l’Euro 2017 à Amstelveen, où la Belgique surprend tout le monde en atteignant la finale, seulement battue par les Pays-Bas. Elle vivra aussi la désillusion de l’éviction du noyau national quelques années plus tard, dans un contexte de rajeunissement voulu par le staff. Une page douloureuse pour une joueuse qui avait tant donné au hockey belge.

En dehors des terrains, Jill Boon s’est imposée comme une voix forte du sport féminin. Diplômée en communication et engagée socialement, elle fonde le projet Sport2Be, qui promeut l’inclusion et l’éducation par le sport auprès des jeunes issus de milieux moins favorisés. Un engagement qui prolonge, sous une autre forme, son influence sur la société.

Toujours animée par sa passion du jeu, Jill ne quitte pas complètement le monde du hockey : cette saison, elle a endossé le rôle de T2 de l’équipe messieurs du Léopold, une démarche audacieuse dans un univers encore très masculin.

Jill Boon, c’est bien plus qu’une carrière de haut niveau. C’est une personnalité, une pionnière, un modèle pour les générations futures. Une légende du hockey belge qui aura marqué son époque autant par ses buts que par son intégrité.

Damien Russel

+ + +

Juna Beckers, meesterschap en veerkracht

Na een gedenkwaardige carrière heeft Jonathan Beckers ook besloten om een punt te zetten achter zijn leven als tophockeyer. Dit is het verhaal van een veerkrachtige, discrete en vastberaden speler die dankzij zijn winnende temperament, zelfopoffering en intelligentie een bewonderenswaardige carrière opbouwde. Een speler die door iedereen wordt gerespecteerd en bekend staat om zijn voorbeeldige correctheid, zijn olympische kalmte en zijn niet aflatende inzet, zowel op als naast het veld. Jonathan Beckers is een gentleman van het Belgische hockey, in de beste zin van het woord.

Jonathan, Juna, werd opgeleid aan de Royal Racing Club in Brussel en maakte hier in Ukkel zijn debuut in de Division d'Honneur. Hij speelde er drie seizoenen en legde al vroeg zijn sobere maar effectieve stijl op. Als slungelige verdediger die zich zowel in het centrum als op de flanken thuisvoelde, maakte hij indruk met zijn spelinzicht en zijn natuurlijke autoriteit.

Hij werd opgemerkt door Léopold, een ander instituut in Ukkel, en werd overgeplaatst naar Léo, waar hij zeven seizoenen lang de kleuren van Léopold droeg. Beckers bloeide op bij Léo. Hij nam deel aan verschillende EHL-campagnes, speelde in de top van de competitie en ontpopte zich als een echte steunpilaar in de verdediging. Tegelijkertijd deed hij ervaring op in het buitenland door een half seizoen bij de Engelse club Beeston te gaan spelen. Een onderbreking die hem in staat stelde om zijn hockey met een andere cultuur te confronteren en zijn visie op het spel verder te verrijken.

In 2016, na de geboorte van zijn zoon en als onderdeel van een professionele heroriëntatie, besloot Jonathan een pauze in te lassen van zijn carrière op het hoogste niveau. Hij legde de stick weg - tijdelijk - en herontdekte het plezier in het spel bij Racing 3, in de Nationale 2, samen met zijn levenslange vrienden. Maar de roep van de competitie was te sterk. Het seizoen daarop keerde hij terug naar de Division d'Honneur, bij het pas gepromoveerde Pingouin de Nivelles. Hij had daar een solide seizoen en bracht zijn ervaring en discipline naar een jonge en ambitieuze ploeg. Aan het einde van dat jaar verhuisde hij naar Woluwé en tekende hij voor L'Orée. De Brusselse club, toen op zoek naar defensieve stabiliteit, rekende op zijn volwassen en betrouwbare profiel. Jonathan bleef vijf seizoenen bij de club en werd een gerespecteerd lid van een team in opbouw.

In de zomer van 2023 keerde hij terug naar waar het allemaal begon, bij Racing, voor een laatste seizoen in de Ere Divisie.

Maar het seizoen nam een dramatische wending in september 2024. Tijdens een wedstrijd tegen de Waterloo Ducks werd Jonathan het slachtoffer van een ernstig ongeluk: uit een strafcorner raakte een slap schot van Domene, onbedoeld afgeketst, hem in het gezicht. De ernst van de blessure veroorzaakte een schokgolf in de Belgische hockeywereld.

Met ongelooflijke veerkracht begon hij aan een lange revalidatieperiode. Hij keerde terug in competitie aan het einde van het seizoen 2025 en speelde een paar wedstrijden met zijn ouderclub.

Jonathan Beckers droeg ook verschillende keren het shirt van de Red Lions in de verlengde ploegen.

Jill Boon, een pionier neemt afscheid

Jill Boon lijkt de meest invloedrijke redding te zijn geweest voor zowel de mannen als de vrouwen. Ze was jarenlang waarschijnlijk de ster van het kampioenschap, met uitzonderlijke statistieken voor het doel. Meer dan wie ook in het vrouwenhockey belichaamde Jill de sterrenstatus die ze te danken heeft aan haar vele doelpunten, haar ongeëvenaarde talent, haar vechtlust en haar wil om te winnen. Ze komt uit een familie van hockeysters: haar moeder en grootmoeder waren allebei internationals. Haar oom Marc Coudron tekende voor een hele generatie met 365 caps voor België en haar broer Tom blijft doelpunten maken voor Leo en de nationale ploeg.

Na 25 seizoenen op het hoogste niveau zet Jill Boon een punt achter een uitzonderlijke carrière. De Brusselse spits heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op de geschiedenis van het Belgische hockey, gekenmerkt door een lange levensduur, uitmuntendheid en toewijding.

Opgeleid bij White Star, waar ze hockey op jonge leeftijd ontdekte, ging Jill vervolgens naar Wellington, een club waarmee ze haar eerste grote successen behaalde. Tussen 2008 en 2014 hielp ze de Ucluse-club naar de top van het Belgische vrouwenhockey en werd ze Belgisch kampioen.

Als pionier in hart en nieren was ze ook een van de eerste Belgische speelsters die de grens overstak om in de prestigieuze Nederlandse competitie Oranje Zwart (Eindhoven) te spelen. Vier seizoenen lang ging ze om met de wereldelite op het gebied van vrouwenhockey, waaronder jonge talenten als Ireen van den Assem en Yibbi Jansen. Het was een vormende ervaring die haar profiel als complete speelster - fysiek, technisch en tactisch - verder zou vormen.

In 2018 keerde Jill terug naar België en tekende voor Racing, een club die bezig was met een wederopbouw. Ze blijft er tot het einde van haar carrière en wordt aanvoerder en natuurlijke gids van een ambitieuze groep. Haar impact gaat verder dan de statistieken: leiderschap, hoge normen en teamgeest zijn haar handelsmerken. Tegelijkertijd heeft ze een reeks succesvolle seizoenen achter de rug, waarin ze ondanks het verstrijken van de jaren haar doelpunten bleef maken.

Haar levensduur is uitzonderlijk: 25 seizoenen op het hoogste niveau, waardoor ze een van de meest consistente speelsters van haar generatie is - net als Anouk Raes, een andere belangrijke figuur in het Belgische vrouwenhockey. Net als Anouk Raes heeft Jill ook het tijdperk van de gemengde teams in de jeugdcategorieën meegemaakt. Ze speelde tot haar 15e met de jongens, een context die haar karakter heeft gevormd.

Op het internationale podium is Jill Boon simpelweg een van de icoonfiguren van de Red Panthers. Ze werd voor het eerst opgeroepen in 2007 en speelde een indrukwekkende 237 wedstrijden voor de nationale ploeg. Ze nam deel aan de Olympische Spelen van Londen 2012, waar ze het allereerste doelpunt van België scoorde in een Olympisch vrouwentoernooi, tegen China.

Maar haar grootste collectieve prestatie zal ongetwijfeld de zilveren medaille zijn die ze won op Euro 2017 in Amstelveen, waar België iedereen verraste door de finale te bereiken, om vervolgens verslagen te worden door Nederland. Ze zou ook de ontgoocheling ervaren van het feit dat ze een paar jaar later uit de nationale kern werd gezet, toen de staf het team wilde verjongen. Het was een pijnlijk hoofdstuk voor een speelster die zoveel had gegeven aan het Belgische hockey.

Buiten het veld heeft Jill Boon zich gevestigd als een sterke stem voor vrouwensport. Ze is afgestudeerd in communicatie en sociaal geëngageerd. Ze richtte het Sport2Be-project op, dat inclusie en educatie bevordert door sport voor jongeren uit minder bevoorrechte milieus. Het is een toewijding die haar invloed op de maatschappij op een andere manier vergroot.

Nog steeds gedreven door haar passie voor het spel, heeft Jill de hockeywereld niet helemaal verlaten: dit seizoen heeft ze de rol van T2 voor het mannenteam van Léopold op zich genomen, een gewaagde zet in een nog steeds sterk door mannen gedomineerde wereld.

Jill Boon is veel meer dan een carrière op hoog niveau. Ze is een persoonlijkheid, een pionier, een rolmodel voor toekomstige generaties. Een Belgische hockeylegende die haar stempel op haar tijdperk heeft gedrukt door haar doelen en haar integriteit.