News detail

After eighteen seasons and six titles at Antwerp, Laurine Delforge hangs up the stick: ‘But it's not goodbye to the club’

22/07/2025 – 10:41

Het was voor Laurine Delforge een hele uitdaging om als Brusselse op 16-jarige leeftijd de sprong naar Antwerp te maken. De aanpassingsperiode was kort, de clubliefde meteen groot. Na achttien seizoenen (!) besloot Delforge dit jaar om een punt te zetten achter haar actieve carrière in Sint-Job-in’t-Goor. “Antwerp heeft me steeds in alles gesteund”, zegt ze. “Ik heb hier vriendinnen voor het leven.”


Alvorens de net 35-jarige Laurine Delforge de rood-witte kleuren verdedigde, hockeyde ze voor Parc en Orée. “Alles begon voor mij bij Parc”, vertelt ze. “Omdat er toen niet genoeg meisjes waren, hockeyde ik bij de jongens. Toen dat niet meer werd toegestaan maakte ik de overstap naar Orée. Op 14-jarige leeftijd trok ik terug naar Parc om er twee jaar in de Eredivisie te spelen.”


Delforge kwam ook uit voor de nationale jeugdteams. Toen ze voor het nationale team U18 speelde, was het Adam Commens die contact met haar opnam om naar Antwerp te komen. “Antwerp was toen dé club van het moment, want in 2007 veroverden ze zowel bij de heren als de dames de landstitel”, vertelt Delforge. “Ik was best fier dat die club in mij geïnteresseerd was. Die eerste maanden was de aanpassing groot. Voor een 16-jarige Franstalige uit Brussel was het niet evident om de stap naar het noorden van Antwerpen te zetten. Gelukkig kende ik Emilie Laddyn, met wie ik bij het nationale U18-team samen speelde. Haar mama was manager van het damesteam van Antwerp. Voor de verplaatsingen naar Antwerp moest ik op mijn papa rekenen. De eerste twee jaar heeft hij voor elke training en wedstrijd gereden, daarna behaalde ik mijn rijbewijs. In het ganse Antwerp-verhaal waren mijn ouders trouwens zeer belangrijk. Over al die jaren hebben zij geen wedstrijd gemist.”


Acht jaar, vijf titels

Het eerste jaar van Delforge bij Antwerp was het meteen prijs. In 2008 won Antwerp de play-offfinale van Léopold – Delforge scoorde zelfs in de titelmatchen – en dat betekende de start van een indrukwekkende reeks van vijf titels in acht jaar tijd. Na 2008 volgden er nog landstitels in 2010, 2012, 2013 (telkens tegen Wellington) en 2015 (tegen Watducks). “We hadden een fantastisch team met enkele sterke buitenlandse speelsters en nationale toppers als Sofie Gierts, An-Sophie Van Regemortel en Margaux Grossen”, aldus Delforge. “De titel tijdens het seizoen 2009-2010 vond ik speciaal. Tijdens de reguliere competitie staken we met kop en schouders boven de concurrentie uit en op de slotspeeldag moesten we tegen Leuven nog twee keer scoren om ons seizoen met honderd doelpunten af te ronden. Leuven parkeerde echter de bus en het bleef bij 1-0 en 99 doelpunten. In de daaropvolgende heenwedstrijd in de halve finale van de play-offs verloren we met 4-2 op het veld Ukkel. Na een topseizoen was dat een zeer onverwachte nederlaag en we hadden in de terugwedstrijd een ‘golden goal’ van Fleur van der Kieft nodig om ons voor de finale te plaatsen en vervolgens Wellington te kloppen.”


Gierts en Picard

Na de titel van 2015 zou het vier jaren duren alvorens Antwerp nog eens mocht vieren. In het seizoen 2018-2019 won Delforge haar zesde en laatste landstitel. “Die titel kwam eerder onverwacht”, zegt ze. “Het was zelfs pas op de slotspeeldag van de reguliere competitie dat we ons tegen Wellington plaatsten voor de play-offs. Uiteindelijk haalden we het in de finale van Racing. Elodie Picard speelde toen een cruciale rol en het was het eerste seizoen met Sofie Gierts als T1.”
Gierts en Picard: het zijn de twee speelsters die de meeste indruk op Delforge maakten. “Sofie was jarenlang de absolute sleutelspeelster bij Antwerp”, aldus Delforge. “Niet alleen op het veld, ook daarnaast was zij absolute top. Sofie heeft me heel veel geleerd en dat is vandaag nog altijd zo. Elodie legde zowat hetzelfde parcours af als ik: vanuit het Brusselse trok ze naar Antwerp. Het is leuk om te zien dat ze bij Antwerp enorm gegroeid is als speelster. Zowel Sofie als Elodie kenden ook zeer moeilijke momenten bij de nationale ploeg. Door de Antwerp-entourage werden ze echter steeds gesteund.”


Laatste moeilijkere jaren

Voor de laatste titel van Antwerp moeten we dus teruggaan naar 2019. Sedertdien kende het team – en de club – een ietwat moeilijkere periode. “Antwerp was zowat de eerste club in het land die veel aandacht schonk aan het dameshockey”, zegt Delforge. “Daarna staken ook andere clubs er meer energie in. Budgettair ging het de voorbije jaren voor Antwerp wat lastiger. De sfeer binnen het team bleef echter altijd opperbest. Twee jaar geleden – heel wat bepalende speelsters waren net vertrokken – stonden we zelfs met één been in de play-offs. Jammer genoeg incasseerden we in de laatste match van het reguliere seizoen in de slotseconden een gelijkmaker van Braxgata.”
De drang om Antwerp te verlaten was er bij Delforge nooit. “Het is moeilijk te beschrijven wat ik voor Antwerp voel”, zegt ze. “Als je je goed voelt en je kan jezelf zijn, dan ben je op de juiste plek. Het is een echte familieclub en mijn beste vriendinnen lopen daar rond.”

Het jaar ‘te veel’ vermijden

Een volledig afscheid bij Antwerp wou Delforge, die fulltime juriste is, echter niet. Vanaf komend seizoen zal ze deel uitmaken van de staf van het damesteam. “Glen Simpson blijft T1, Natasha Rootenberg wordt T2 en ik T3”, vertelt ze. “Ik wil bij deze club betrokken blijven. De functie van T3 is voor mij ideaal. Op trainersvlak heb ik immers nog helemaal geen ervaring én omwille van mijn werk is het lastig om op vrijdagmiddag op de training te geraken. Het wordt alvast een seizoen om heel hard naar uit te kijken. De club heeft enkele jaren de broekriem aangehaald en is nu terug financieel gezond. Met de komst van Michelle Struijk, Emma Puvrez, Emily White en Maud Dewelde mogen de ambities groot zijn.”


Indoor en scheidrechter

Toetreden tot de staf van een team is zowat het laatste dat Delforge binnen de hockeysport meemaakt. Ze was steeds een boegbeeld van het indoor hockey in ons land en binnen de scheidsrechterij is ze al jarenlang absolute wereldtop.

“Indoor hockey is voor mij steeds belangrijk geweest, ik zou het spelletje wel een gans jaar kunnen spelen”, aldus Delforge. “Het traject met de Indoor Red Panthers heb ik helemaal meegemaakt. Voor Antwerp kom ik dit seizoen nog wel in actie, maar bij de nationale ploeg stop ik. Ook dat is echter geen volledig afscheid, want ik word manager van de Indoor Red Panthers (lacht).”

Zo lang ze zich amuseert blijft Delforge als scheidsrechter verder gaan. Logisch, want als wereldtopper maakte ze al een pak magische momenten mee. “Het was niet evident om alles altijd te combineren, maar zowel op het werk als bij de club was iedereen steeds op de hoogte van mijn situatie en kwamen we er steevast uit”, zegt ze. “Nu ik stop als speelster heb ik volgend seizoen trouwens meer ruimte om matchen in de Eredivisie te fluiten.”


Geen cap als Red Panther

Tot slot: Delforge doorliep zowat alle nationale jeugdteams, maar een A-cap kwam nooit achter haar naam. “Dat blijft jammer, want het had een enorme eer geweest om een keer Red Panther te zijn”, besluit ze. “Nadat mijn periode bij de U21 in 2011 was afgelopen kreeg ik geen kans bij het A-team. Ik moest mijn niet-selectie via internet vernemen. Later werd er nog eens contact opgenomen. Ik was toen echter al te ver gevorderd als scheidsrechter en mocht de kans op de Spelen van Rio niet laten liggen. De twee combineren was immers onmogelijk (lacht).”


Werner Thys

+ + + 

Après dix-huit saisons et six titres à l'Antwerp, Laurine Delforge raccroche le stick : « Mais ce n'est pas un adieu au club »

Pour Laurine Delforge, faire le saut à Anvers en tant que Bruxelloise à l'âge de 16 ans a été un véritable défi. La période d'adaptation a été courte et l'amour du club a été immédiat. Après dix-huit saisons ( !), Delforge a décidé cette année de mettre un terme à sa carrière active à Sint-Job-in't-Goor. « Anvers m'a toujours soutenue dans tout ce que je fais », dit-elle. "J'y ai des amis pour la vie.


Avant que Laurine Delforge, 35 ans, ne défende les couleurs rouge et blanc, elle a joué au hockey pour le Parc et l'Orée. « Tout a commencé pour moi au Parc », raconte-t-elle. "Comme il n'y avait pas assez de filles à l'époque, j'ai joué au hockey avec les garçons. Quand cela n'a plus été autorisé, je suis passée à Orée. À l'âge de 14 ans, je suis revenue au Parc pour y jouer pendant deux ans en Division d'Honneure.


Delforge a également joué pour les équipes nationales de jeunes. Lorsqu'elle a joué pour l'équipe nationale des moins de 18 ans, c'est Adam Commens qui l'a contactée pour qu'elle vienne à Anvers. « L'Antwerp était alors le club du moment, puisqu'en 2007, il avait remporté le titre national chez les hommes et chez les femmes », raconte Delforge. "J'étais très fier que ce club s'intéresse à moi. Les premiers mois, l'adaptation a été importante. Pour un francophone de 16 ans originaire de Bruxelles, il n'était pas facile de franchir le pas vers le nord d'Anvers. Heureusement, je connaissais Emilie Laddyn, avec qui j'ai joué dans l'équipe nationale des moins de 18 ans. Sa maman était manager de l'équipe féminine d'Anvers. Pour les déplacements à Anvers, je devais compter sur mon père. Les deux premières années, c'est lui qui conduisait pour chaque entraînement et chaque match, puis j'ai obtenu mon permis de conduire. D'ailleurs, mes parents ont joué un rôle très important dans l'histoire de l'Antwerp. Pendant toutes ces années, ils n'ont jamais manqué un match.


Huit ans, cinq titres

La première année de Delforge à l'Antwerp a été un succès immédiat. En 2008, l'Antwerp a remporté la finale des play-offs face à Léopold - Delforge a même marqué lors des matchs pour le titre - et cela a marqué le début d'une impressionnante série de cinq titres en huit ans. Après 2008, les titres nationaux ont suivi en 2010, 2012, 2013 (à chaque fois contre Wellington) et 2015 (contre Watducks). « Nous avions une équipe fantastique avec des joueuses étrangères fortes et des joueuses nationales de haut niveau comme Sofie Gierts, An-Sophie Van Regemortel et Margaux Grossen », a déclaré Delforge. "Le titre de la saison 2009-10 était spécial pour moi. Lors du championnat régulier, nous nous sommes imposées face à la concurrence et, lors de la dernière journée, il nous a fallu marquer deux buts de plus contre Louvain pour terminer la saison avec cent buts. Cependant, Louvain a garé le bus et le score est resté à 1-0 et 99 buts. Lors du match suivant, en demi-finale des playoffs, nous avons perdu 4-2 à Uccle Field. Après une excellente saison, cette défaite était très inattendue et il nous a fallu un « but en or » de Fleur van der Kieft au match retour pour nous qualifier pour la finale et éliminer Wellington.


Gierts et Picard

Après le titre de 2015, il a fallu attendre quatre ans pour que l'Anvers puisse à nouveau célébrer. Lors de la saison 2018-2019, Delforge a remporté son sixième et dernier titre national. « Ce titre est arrivé de manière plutôt inattendue », explique-t-elle. "En fait, ce n'est que lors de la dernière journée de jeu du championnat régulier que nous nous sommes qualifiées pour les play-offs contre Wellington. Finalement, nous avons atteint la finale contre le Racing. Elodie Picard a joué un rôle crucial à ce moment-là et c'était la première saison avec Sofie Gierts en tant que T1.


Gierts et Picard : ce sont les deux joueuses qui ont le plus impressionné Delforge. « Sofie a été la joueuse clé de l'Antwerp pendant de nombreuses années », explique Delforge. "Non seulement sur le terrain, mais aussi au sommet de la hiérarchie. Sofie m'a beaucoup appris et c'est encore le cas aujourd'hui. Elodie a suivi à peu près le même chemin que moi : de Bruxelles, elle est allée à Anvers. Je suis ravie de constater qu'à Anvers, elle a énormément progressé en tant que joueuse. Sofie et Elodie ont également connu des moments très difficiles avec l'équipe nationale. Mais l'entourage anversois les a toujours soutenues.


Dernières années plus difficiles

Pour connaître le dernier titre de l'Antwerp, il faut donc remonter à 2019. Depuis, l'équipe - et le club - ont connu une période un peu plus difficile. « L'Antwerp a été le premier club du pays à accorder beaucoup d'attention au hockey féminin », explique Delforge. "Par la suite, d'autres clubs ont également mis plus d'énergie dans ce domaine. Sur le plan budgétaire, les choses ont été un peu plus difficiles pour l'Antwerp ces dernières années. Cependant, l'ambiance au sein de l'équipe est toujours restée excellente. Il y a deux ans, alors que de nombreux joueurs clés venaient de partir, nous avions même un pied dans les play-offs. Malheureusement, lors du dernier match de la saison régulière, nous avons concédé l'égalisation à Braxgata dans les dernières secondes.

Delforge n'a jamais eu envie de quitter Anvers. « Il est difficile de décrire ce que je ressens pour Anvers », dit-elle. "Si vous vous sentez bien et que vous pouvez être vous-même, vous êtes au bon endroit. C'est un vrai club familial et mes meilleurs amis s'y retrouvent".


Éviter l'année "trop

La décision de mettre un terme à sa carrière active a été prise par Delforge au cours de la deuxième partie de la saison dernière. « Ma tête voulait pourtant continuer pendant des années », dit-elle en riant. "Pour le corps, en revanche, c'était plus difficile. La décision s'est imposée d'elle-même. Je voulais absolument éviter de faire « l'année de trop ». Pourquoi n'y a-t-il pas eu de véritable fête d'adieu après le dernier match ? J'ai largement gardé ma décision pour moi jusqu'au dernier jour de match. Je n'aime pas non plus être sous les feux de la rampe".


En staff de l'Antwerp la saison prochaine

Cependant, Delforge, qui est avocate à plein temps, ne souhaitait pas faire ses adieux à l'Antwerp. Dès la saison prochaine, elle fera partie du staff de l'équipe féminine. « Glen Simpson restera T1, Natasha Rootenberg sera T2 et je serai T3 », explique-t-elle. "Je veux rester impliquée dans ce club. Le poste de T3 est idéal pour moi. Après tout, je n'ai pas encore d'expérience en tant qu'entraîneur et, en raison de mon travail, il m'est difficile de me rendre à l'entraînement le vendredi après-midi. C'est une saison que j'attends avec impatience. Après s'être serré la ceinture pendant quelques années, le club a retrouvé une situation financière saine. Avec l'arrivée de Michelle Struijk, Emma Puvrez, Emily White et Maud Dewelde, les ambitions peuvent être grandes.


Indoor et arbitrage

Toetreden tot de staf van een team is zowat het laatste dat Delforge binnen de hockeysport meemaakt. Ze was steeds een boegbeeld van het indoor hockey in ons land en binnen de scheidsrechterij is ze al jarenlang absolute wereldtop.

“Indoor hockey is voor mij steeds belangrijk geweest, ik zou het spelletje wel een gans jaar kunnen spelen”, aldus Delforge. “Het traject met de Indoor Red Panthers heb ik helemaal meegemaakt. Voor Antwerp kom ik dit seizoen nog wel in actie, maar bij de nationale ploeg stop ik. Ook dat is echter geen volledig afscheid, want ik word manager van de Indoor Red Panthers (lacht).”

Zo lang ze zich amuseert blijft Delforge als scheidsrechter verder gaan. Logisch, want als wereldtopper maakte ze al een pak magische momenten mee. “Het was niet evident om alles altijd te combineren, maar zowel op het werk als bij de club was iedereen steeds op de hoogte van mijn situatie en kwamen we er steevast uit”, zegt ze. “Nu ik stop als speelster heb ik volgend seizoen trouwens meer ruimte om matchen in de Eredivisie te fluiten.”


Pas de cap comme Red Panther

En conclusion, Delforge est passée par presque toutes les équipes nationales juniors, mais son nom n'a jamais été associé à une casquette. « C'est dommage, car cela aurait été un grand honneur d'être une fois une Panthère rouge », conclut-elle. "Après la fin de ma période avec les U21 en 2011, je n'ai pas eu l'occasion de jouer avec l'équipe A. J'ai dû apprendre à connaître mon statut de joueuse non titulaire. J'ai dû apprendre ma non-sélection par Internet. Plus tard, j'ai été recontactée. Mais à ce moment-là, j'étais trop avancé en tant qu'arbitre et je ne pouvais pas laisser passer l'occasion des Jeux de Rio. Après tout, il était impossible de combiner les deux (rires).

Partners

Top