News detail

Malheureusement, chaque fin de saison marque aussi le départ de joueuses et joueurs qui cessent de fouler les terrains de notre Division d'Honneur. Cette saison ne dérogera pas à la règle, avec certains des plus grands palmarès du hockey belge qui rangeront leurs sticks. Qu’ils soient Red Panthers, Red Lions ou clubmen fidèles, ils incarnent une époque bientôt révolue, celle qui a mené le hockey belge vers des sommets, dans l’effort et l’élégance.

Jérôme Truyens

Ils ont pour noms Jérôme Truyens, qui arrête un an après son grand ami Jeremy Gucassoff. Le médaille d’argent lors des JO de Rio aura joué pour un seul club : le Racing. Un choix de cœur et de fidélité. Il a démarré dans ce que l’on a appelé la génération « Melotte », du nom de l’entraîneur formateur qui a lancé en DH les frères De Mot, les Buchet, Féron et tant d'autres. Truyens a souvent flirté avec les sommets sans toujours pouvoir les conquérir… jusqu’à cette apothéose en 2022, où il soulève enfin le trophée national.

Attaquant au flair redoutable, il termina meilleur buteur du championnat. Mais c’est surtout au milieu du jeu qu’il excellera, tant en club qu’en équipe nationale. On retiendra son sens du placement, son intelligence tactique, sa capacité à accélérer le jeu grâce à des gestes précis, efficaces, fluides – le fameux « give and go ».

Au-delà des statistiques, il laisse l’image d’un joueur toujours juste, respectueux, unanimement salué pour sa classe sur et en dehors des terrains. Il a incarné tout au long de sa carrière l’archétype du parfait gentleman.

L’homme de Manchester – souvenir d’un but inoubliable à l’Euro 2007 – a représenté la Belgique lors de trois Jeux olympiques. Il a quitté les Red Lions sur une médaille d’argent à Rio en 2016, symbole d’une génération pionnière devenue légendaire. Il a su conjuguer sport de haut niveau, études et carrière professionnelle (il est banquier d’affaires) : l’incarnation parfaite de la maxime « Mens sana in corpore sano ».

John Verdussen

Son acolyte ucclois John Verdussen a, lui aussi, profondément marqué son club, le Léopold, pendant presque deux décennies. Joueur maison, défenseur racé, il aura été le garant d’une certaine idée du hockey : exigeant mais toujours élégant.

Avec lui, le Léo a vécu des hauts et des bas. Des barrages tendus pour éviter la descente face au Mechelse, des campagnes d’EHL épiques, des finales perdues à l’arraché… jusqu’au Graal : ce sacre en 2019, tant espéré, enfin décroché face au Beerschot. Car si le Léo doit gagner, il doit surtout bien jouer. Soit l’ADN du Léo

Verdussen n’a jamais été le plus bruyant ni le plus spectaculaire, mais a toujours répondu présent, toujours fiable. Excellent dans les un-contre-un défensifs, doté d’une bonne vision de jeu, il alternait jeu court et jeu long avec intelligence. Il maîtrisait parfaitement les fondamentaux défensifs.

Il a traversé les époques, côtoyé des joueurs comme Glenn Turner ou Alex de Chaffoy puis Tom Boon, témoins de la transition vers un hockey plus physique, plus professionnel.

Comme Truyens, il raccroche dans une DH qui n’a plus grand-chose à voir avec celle de ses débuts, où l’on s’entraînait parfois seulement une ou deux fois par semaine. Mais s’il y a une chose qui n’a pas changé, c’est le respect qu’il suscite chez ses coéquipiers et adversaires. Le genre de joueur que l’on est fier d’avoir croisé, même brièvement, sur un terrain. Un joueur qui faisait toujours passer l’intérêt de l’équipe avant le sien. Un exemple pour les générations à venir.

Damien Russel

+ + +

Helaas markeert het einde van elk seizoen ook het vertrek van spelers die niet langer in onze Eredivisie zullen spelen. Ook dit seizoen zullen enkele van de grootste namen uit het Belgische hockey hun stick opbergen. Of ze nu Red Panthers, Red Lions of trouwe clubmannen zijn, ze belichamen een tijdperk dat binnenkort voorbij zal zijn, een tijdperk dat het Belgische hockey naar nieuwe hoogten bracht door inspanning en elegantie.

Jérôme Truyens, die een jaar na zijn goede vriend Jeremy Gucassoff stopt. De zilveren medaillewinnaar op de Olympische Spelen van Rio speelde maar voor één club: Racing. Een keuze van hart en loyaliteit. Hij begon in wat bekend stond als de ‘Melotte-generatie’, genoemd naar de trainer die de gebroeders De Mot, Buchet, Féron en zovele anderen lanceerde in de DH. Truyens flirtte vaak met de toppen zonder ze altijd te kunnen veroveren... tot deze apotheose in 2022, toen hij eindelijk de nationale trofee in ontvangst nam.

Als spits met een formidabele flair eindigde hij als topscorer in de competitie. Maar het was op het middenveld dat hij uitblonk, zowel voor club als land. Zijn positionering, tactische intelligentie en vermogen om het spel te versnellen met precieze, efficiënte, vloeiende bewegingen - het beroemde “geven en gaan” - zijn allemaal het onthouden waard.

Naast de statistieken laat hij het beeld achter van een speler die altijd eerlijk en respectvol was en unaniem geprezen werd om zijn klasse zowel op als naast het veld. Gedurende zijn hele carrière belichaamde hij het prototype van de perfecte gentleman.

De man van Manchester - herinnerd voor een onvergetelijk doelpunt op Euro 2007 - heeft België vertegenwoordigd op drie Olympische Spelen. Hij verliet de Red Lions met een zilveren medaille in Rio 2016, het symbool van een pioniersgeneratie die legendarisch is geworden. Hij is erin geslaagd om topsport, studies en een professionele carrière (hij is investeringsbankier) te combineren: de perfecte belichaming van de stelregel “Mens sana in corpore sano”.

John Verdussen

Zijn Ukkelse -collega John Verdussen had ook een grote invloed op zijn club, Leopold, gedurende bijna twee decennia. Hij was een huisspeler en een pittige verdediger en stond garant voor een bepaald idee van hockey: veeleisend maar altijd elegant.

Samen met hem heeft Leo hoogte- en dieptepunten beleefd. Spannende play-offs tegen Mechelse om degradatie te vermijden, epische EHL-campagnes, finales die op het nippertje verloren werden... op weg naar de heilige graal: de langverwachte titel van 2019, eindelijk binnengehaald tegen Beerschot. Want als Leo wil winnen, moet het vooral goed spelen. Dat is het DNA van Leo.

Verdussen was nooit de luidruchtigste of de meest spectaculaire, maar hij was er altijd, altijd betrouwbaar. Hij was uitstekend in verdedigende één-op-één-acties, had een goed gezichtsvermogen en wisselde kort en lang spel af met intelligentie. Hij beheerste de basis van het verdedigen perfect.

Hij heeft door de eeuwen heen geleefd en stond schouder aan schouder met spelers als Glenn Turner, Alex de Chaffoy en daarna Tom Boon, die getuige waren van de overgang naar een fysiekere, professionelere hockeystijl.

Net als Truyens hangt hij zijn schoenen aan de haak in een DH dat weinig gemeen heeft met zijn beginperiode, waarin we soms maar één of twee keer per week trainden. Maar als er één ding niet is veranderd, dan is het wel het respect dat hij afdwingt bij zijn teamgenoten en tegenstanders. Het soort speler waar je trots op bent als je hem op het veld tegenkomt, al is het maar kort. Een speler die altijd het belang van het team boven dat van zichzelf stelde. Een voorbeeld voor de komende generaties.