News detail

Depuis le départ de Gauthier Boccard pour le Léopold, Nicolas Dumont est le dernier rescapé du dernier sacre du Watducks lors de la saison 2013-2014 à être resté fidèle aux canards (Alexandre de Paeuw est lui revenu cette année au Wat’).

Défenseur et doté d’un profil calme, il fait plus parler de lui par la constance de son niveau, sa fiabilité, et son jeu technique. Capable aussi de coups d’éclats, comme lors d’une soirée de novembre 2020 au Racing avec un doublé, le premier après avoir dribblé 4 adversaires. Chaque semaine, il preste à un haut niveau.

Ce nivellois a logiquement touché son premier stick au Pingouin. A 15 ans, il faisait ses débuts en équipe première, durant les années où le Pingouin faisait l’ascenseur entre la D1 et la DH sous Etienne Tys. Il y sera notamment entraîné en équipes de jeunes par Gael Raes. Il y rencontrera une première figure importante pour la suite de sa carrière : Jean-Philippe Brûlé, alias Zoulou, le joueur emblématique du Pingouin à cette époque et qui fut sa première idole. Fiable, robuste, il attire rapidement les regards de certains clubs.

Il reste cependant chez les palmipèdes et participe même à l’Euro U18 qui se joue à Nivelles et avec qui il remporte l’Or. Il participera également à deux Euro U21, la première en compagnie, entre autres, de Tom Boon et Felix Denayer, pour une médaille d’argent. Et un second avec la génération Van Doren - Hendrickx et une médaille d’or à Den Bosch.

A 20 ans, en 2011, il décide de franchir les quelques kilomètres qui séparent Nivelles de Waterloo pour rejoindre le Watducks, l’une des places fortes du hockey belge, contacté avec insistance par Pascal Kina, l’entraîneur des waterlootois. La première année, le club intégrait 6 U21 au noyau formé autour du solide trio bourré d’expérience et de qualité Benjamin Van Hove, Thomas Van den Balck et Maxime Luycx. Trois joueurs qui ont beaucoup apporté au nivellois, des amitiés encore existantes et qui l’aideront à atteindre sa maturité. Le club joue la finale contre le Dragons. Et Gauthier Boccard y inscrit un but en or légendaire en traversant tout le terrain. Ce sera le premier des trois titres consécutifs remportés par le Wat. Mais ensuite, le trio se retire, un renouveau a dû se faire pour le club situé Drève d’Argenteuil.

Depuis son arrivée au Wat, Nicolas a joué chaque année les play-offs, hormis une saison, et gagnera également l’EHL en 2019. Des chiffres qui indiquent la constance du club. Il a connu l’évolution des installations avec la construction d’un terrain supplémentaire et d’une tribune. Il y sera entrainé par des entraineurs de renoms, Pascal Kina déjà cité, Shane Mc Leod, Xavier de Grève et maintenant Jean Willems. Toutes des légendes du coaching en Belgique. Tous des entraineurs qui, saison après saison, arrivent à se remettre en question, proposent de nouveaux systèmes de jeu, des nouveaux objectifs, sans être redondants. La clé du succès pour durer avec un groupe. Il a côtoyé la crème du hockey belge avec John-John Dohmen, Simon Gougnard, Vincent Vanasch et d’autres. Il a repris le rôle de vieux sage d’abord avec Gauthier Boccard ou Eliott Van Strydonck ces dernières années et maintenant avec Victor Charlet et Alex de Paeuw pour entourer la jeune garde talentueuse du Wat. Talentueuse, oui, mais de plus en plus expérimentée. Car la plupart sont là depuis quelques saisons, comme les Van Oost, Van Marcke, Ghislain, Willems ou Wilbers et ont plusieurs play-off derrière eux ainsi que le titre en EHL.

Nicolas Dumont a une autre particularité, celle d’avoir joué en Red Lions (une dizaine de matchs) et ensuite pour l’équipe de France avec qui il a participé à la coupe du monde 2018 en Inde. Un souvenir impérissable pour lui mais l’aventure est désormais terminée puisqu’il a renoncé en septembre 2022 à poursuivre avec la sélection française. La faute à un agenda de plus en plus compliqué à concilier entre vie professionnelle et privée et un changement de staff.

Un aventurier aussi, car il a, par deux fois, participé au championnat australien de hockey (qui se joue en été), la seconde fois en prolongeant même le séjour par un voyage de quelques mois à travers le pays avant de revenir en Belgique pour jouer le second tour du championnat.

Professionnellement, jongler entre le hockey de haut niveau et la vie professionnelle n’est pas aisé. Nicolas s’est tourné vers le secteur du café. Une affaire qui marche à son image, sereinement. Et il compte bien que cette année, comme lors de sa première saison au Wat, le club avance masqué et tel un skieur de compétition, jouant placé en première manche et présent pour le titre en seconde manche.

Damien Russel

- - -

De laatste der Mohikanen,

Sinds het vertrek van Gauthier Boccard naar Leopold is Nicolas Dumont de laatste trouwe overblijver van de kampioenstitel van het seizoen 2013-2014, de laatste voor Watducks (Alexandre de Paeuw keerde dit jaar terug naar Waterloo Ducks).

Als verdediger met een rustig profiel wordt hij meer geroemd om zijn consistentie, betrouwbaarheid en technisch spel. Maar hij kan ook schitteren zoals die avond in november 2020 bij Racing met een dubbele overwinning, de eerste nadat hij langs 4 tegenspelers had gedribbeld. Elke week presteert hij op hoog niveau.

Als jonge Nivellois, begon hij logischerwijs zijn hockeycarrière bij Pingouin. Op 15-jarige leeftijd maakte hij er zijn debuut in de eerste ploeg, in de jaren dat Pingouin onder Etienne Tys oprukte van Nationaal 1 naar de Eredivisie. In de jeugdteams wordt hij er gecoacht door Gael Raes. Hij ontmoette er ook de eerste belangrijke figuur voor de rest van zijn carrière: Jean-Philippe Brûlé, alias Zoulou, de iconische speler van Pingouin in die tijd en zijn eerste idool. Zijn betrouwbaarheid en robuustheid trokken snel de aandacht van een aantal clubs.

Maar hij bleef en nam zelfs deel aan het EK U18 in Nijvel, waar hij goud in de wacht sleepte. Hij nam ook deel aan twee EK’s U21, het eerste met onder andere Tom Boon en Felix Denayer, voor een zilveren medaille. En een tweede met de generatie Van Doren - Hendrickx en een gouden medaille in Den Bosch.

In 2011 besloot hij op 20-jarige leeftijd de paar kilometer die Nijvel van Waterloo scheiden over te steken om zich aan te sluiten bij Watducks, een van de sterkhouders van het Belgische hockey, op aandringen van Pascal Kina, de coach van de Waterloose spelers. In het eerste jaar nam de club 6 U21's op in de kern rond het solide, ervaren en top trio Benjamin Van Hove, Thomas Van den Balck en Maxime Luycx. Drie spelers die de speler uit Nijvel veel hebben bijgebracht, vriendschappen die nog steeds bestaan en die hem zullen helpen zijn volwassenheid te bereiken. De club speelt de finale tegen Dragons. En Gauthier Boccard scoorde een legendarisch gouden doelpunt door het hele veld over te steken. Dit wordt de eerste van drie opeenvolgende titels voor Watducks. Maar toen het trio zich terugtrok, moest er vernieuwing komen voor de club in de Drève d'Argenteuil.

Sinds zijn toetreding tot de Watducks heeft Nicolas elk jaar op één seizoen na in de play-offs gespeeld en in 2019 wint hij ook de EHL. Deze cijfers tonen de consistentie van de club. Hij heeft de verbetering van de infrastructuur meegemaakt met de aanleg van een extra veld en een tribune. Hij wordt gecoacht door gerenommeerde coaches, zoals Pascal Kina, die we al hebben genoemd, Shane Mc Leod, Xavier de Grève en nu Jean Willems. Allemaal legendarische coaches in België. Coaches die er, seizoen na seizoen, in slagen zichzelf weer in vraag te stellen, nieuwe spelsystemen en doelstellingen voor te stellen, zonder enige redundantie. De sleutel tot succes om te blijven bestaan met een groep.

Met John-John Dohmen, Simon Gougnard, Vincent Vanasch en anderen schaarde hij zich onder de top van het Belgische hockey. Hij heeft de rol van oude wijsgeer op zich genomen, de laatste jaren eerst met Gauthier Boccard of Eliott Van Strydonck, en nu met Victor Charlet en Alex de Paeuw om de talentvolle jonge garde van de Watducks te begeleiden. Talentvol, ja, maar met steeds meer ervaring.De meesten van hen draaien hier namelijk al een paar seizoenen mee, zoals Van Oost, Van Marcke, Ghislain, Willems en Wilbers, en hebben verschillende play-offs achter de rug, evenals de EHL-titel.

Nicolas Dumont heeft nóg een bijzonderheid, namelijk dat hij voor de Red Lions heeft gespeeld (een tiental wedstrijden) en daarna voor het Franse team waarmee hij deelnam aan het WK 2018 in India. Het was voor hem een onvergetelijke herinnering, maar het avontuur is nu voorbij: in september 2022 besloot hij om niet verder te gaan met de Franse nationale ploeg omwille van een steeds ingewikkelder evenwicht tussen werk en privéleven en een verandering van staf.

Hij is ook een avonturier, want hij nam twee keer deel aan het Australisch hockeykampioenschap (dat in de zomer wordt gespeeld). De tweede keer verlengde hij zelfs zijn verblijf door een paar maanden door het land te reizen voordat hij naar België terugkeerde om in de tweede ronde van het kampioenschap te spelen.

Professioneel gezien is het niet gemakkelijk om hockey op hoog niveau te combineren met een carrière. Nicolas richtte zich op de koffiesector. Een zaak die werkt naar zijn evenbeeld, sereen. En hij verwacht dat dit jaar, net als in zijn eerste seizoen bij de Waterloo Ducks, de club gemaskerd en als een competitieskiër vooruit zal gaan, spelend voor een plaats in de eerste ronde en present voor de titel in de tweede ronde.